Tarnów stolicą na tanecznej mapie Polski. Rusza Festiwal Teatrów Tańca
access_time 2013-10-09 14:37:57
Spektaklem prezentującym mecz piłkarski poprzez taniec rozpocznie się 3. edycja Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca "Scena Otwarta". Podczas pierwszego weekendu festiwalu na scenie Centrum Sztuki Mościce zaprezentują się artyści z Norwegii, Izraela i Francji.
Za sprawą Centrum Sztuki Mościce od 11 do 27 października, po raz trzeci na tanecznej mapie Polski zagości Międzynarodowy Festiwal Teatrów Tańca "Scena Otwarta". Dotychczasowe dwie edycje, ich bogactwo programowe oraz różnorodność prezentacji, dowiodły nie tylko otwartości sceny na nurty i prądy sztuki tańca, ale także wskazały na duże zapotrzebowania odbiorców na prezentację ambitnej sztuki i potrzebę kontaktu z profesjonalną sztuką taneczną i baletową. Czas trwania: 11-27 października 2013 r. Miejsce: Centrum Sztuki Mościce, ul. Traugutta 1 Informacje i sprzedaż biletów: Kasa CSM tel. 14 633 46 04 Kasa czynna: Poniedziałek - Piątek 10.00 - 20.00 Sobota - Niedziela 15.00 - 20.00 Szczegółowy program: pobierz w formacie PDF Szczegółowe informacje na stronie: www.scenaotwarta.pl Zobacz spot filmowy Festiwalu. Program Festiwalu Data: 11 października 2012 r., godz. 19.00 Inauguracja: A Dance Tribute to the Art of Football, Teatr Jo Strømgren Kompani - Norwegia Bilety: sektor A - 30 zł, sektor B - 20 zł, sektor C - 10 zł - zakup w kasie CSM lub ON-LINE      Karnety festiwalowe: na wszystkie wydarzenia w cenie - 96 zł (sektor B) - zakup tylko w kasie CSM Wernisaż: wystawy fotograficznej Knut Bry - Norwegia Wstęp: Bezpłatny Informacje i rezerwacja: CSM (żółty punkt) czynny w godz. 10:00 - 20:00 ul. Traugutta 1, Tarnów, tel: +48 14 633 46 04 Jo Strømgren Kompani to jeden z najbardziej oryginalnych zespołów norweskich działających na pograniczu "teatru fizycznego" oraz teatru tańca. Grupa powstała w 1998 roku, a jej spektakle odwiedziły już ponad 40 krajów. Założyciel zespołu - Jo Strømgren - to reżyser, choreograf, tancerz współpracujący zarówno z teatrami tańca, jak i teatrami dramatycznymi. Jest znany m.in. z licznych adaptacji tekstów Ibsena. Zważywszy na ten kontekst spektakle Jo Strømgren Kompani są tym bardziej zaskakujące. Jest to bowiem zespół o bardzo wyrazistym stylu, niezwykle specyficzny, choć jednocześnie z łatwością nawiązujący kontakt z publicznością najróżniejszych krajów. Jedną z cech charakterystycznych zespołu jest sposób wykorzystania języka werbalnego w spektaklach - aktorzy posługują się na scenie wymyślonym językiem, czynią to jednak w sposób tak konsekwentny i przekonujący, że język ów staje się równorzędną formą komunikacji i częścią przedstawianego świata. A świat przedstawiany przez Jo Strømgren Kompani jest także specyficzny. Zespół w znakomity sposób opowiada o życiu małych odizolowanych instytucji i mini społeczności. Czasem jest to jakiś zbiurokratyzowany departament, czasem szpital polowy gdzieś, gdzie dawno ucichły salwy walk, czasem klasztor. Twórcy spektakli znakomicie wychwytują potencjalne, czające się w każdym człowieku okrucieństwo i bezlitośnie je obnażają. Po mistrzowsku posługując się deformacją i groteską, kreślą przerażająco prawdziwy obraz świata i człowieka. A Dance Tribute to the Art of Football Przedstawienie zgłębia fizyczną rutynę najwspanialszej gry na świecie i uwypukla estetyczny aspekt jej szaleństwa. Komentuje ono sztuczny konflikt pomiędzy "pospolitym sportem", a "elokwentną sztuką", podobny rozdźwiękowi między dumą i uprzedzeniami otaczającymi koncepcje "piłki nożnej klasy pracującej" i "baletu klasy wyższej". Przedstawienie stworzone na początku 1997 r. okazało się pierwszym w swoim rodzaju. Podróże ze spektaklem okazały się impulsem do pobudzenia kreatywności wielu ludzi. Wkrótce liczne spektakle „piłkarskie" zaczęły się pojawiać na całym świecie. Zbyt liczne, by mogły być tylko zbiegiem okoliczności. Większość w podobnym stylu choreograficznym. Iskry z tych produkcji prawdopodobnie znowu wznieciły ogień dla kolejnych przedstawień i wydarzeń. Na londyńskiej premierze spektaklu, w pierwszym rzędzie pojawił się Andrew Lloyd Webber w towarzystwie swoich producentów, notując coś w swoim zeszycie przez całe przedstawienie. Wkrótce, we wrześniu 2000 r. pojawił się również musicalu o futbolu jego autorstwa. Jo Strømgren Kompani podjął się dwóch koprodukcji z innymi zespołami. We współpracy ze Skånes Danseteater powstał "En hyllning til fotbollen", skierowany głównie dla młodszej publiczności, a z zespołem Tanzensemble Bielefeld wyprodukowano "A Remixed Dance Tribute to Football". Po 12 latach od powstania, spektakl powrócił do życia. Ze względu na niekończący się strumień próśb i żądań publiczności, przedstawienie zostało wznowione w roku 2009 roku. Spektakl pt." A Dance Tribute to the Art of Football" jest jedynym w swego rodzaju i niepowtarzalnym przedsięwzięciem, które w fantastyczny sposób prezentuje mecz piłkarski poprzez taniec. Tancerze, dzięki technice na niewiarygodnie wysokim poziomie i kunsztowi artystycznemu, pokazują tricki piłkarskie oraz styl i zachowanie zawodników podczas meczu. Spektakl stanowi pewnego rodzaju połączenie ze sobą dwóch światów - sportowego i artystycznego, przez co budzi zainteresowanie u szerokiego grona odbiorców w różnym wieku, z różnym doświadczeniem i odmiennymi oczekiwaniami.
Data: 12 października 2012 r., godz. 19.00 Spektakl: Maria Kong Dancers Company - Izrael, Open Source (Otwarte Źródło) Bilety: sektor A - 30 zł, sektor B - 20 zł, sektor C - 10 zł - zakup w kasie CSM lub ON-LINE     Karnety festiwalowe: na wszystkie wydarzenia w cenie - 96 zł (sektor B) - zakup tylko w kasie CSM Informacje i rezerwacja: CSM (żółty punkt) czynny w godz. 10:00 - 20:00 ul. Traugutta 1, Tarnów, tel: +48 14 633 46 04 Maria Kong Dancers Company W założonym w roku 2008 Maria Kong Dancers Company występują głównie tancerze wywodzący się z zespołu Batsheva Dance. Od początku grupa próbowała zintegrować cyfrowe elementy z tańcem. Ten izraelski zespół tańca, specjalizujący się w łączeniu cyfrowej technologii i sztuki, zrealizował nowego rodzaju dzieło, które po raz pierwszy umożliwia tancerzom kreowanie spektaklu, jednolicie dopasowując muzykę do ruchu. Dzieje się to za pomocą specjalnej rękawicy, która pozwala tancerzom połączyć się ze sceny z całym szeregiem sprzętu cyfrowego. „Nie da się zrobić do tego choreografii na przód" - mówi Ori Ben-Shabat, dyrektor technologii Zespołu Marii Kong i twórca rękawicy. „Rękawica pozwala wykonawcom dopasować ich ruchy do muzyki spontanicznie, zasadniczo pozwalając im kontrolować muzykę, oświetlenie i inne elementy w celu spontanicznego i jedynego w swoim rodzaju spektaklu." To wielkie wyzwanie, ale jeśli ktokolwiek może "zaślubić" technologię cyfrową z tańcem, to Ben-Shabat, który spędził lata w Hollywood pracując nad efektami specjalnymi w filmach. W Open Source (Otwarte Źródło), rękawica gra znaczącą rolę. Pozwala tancerzom dopasować nastrój - oświetlenie, muzykę i inne elementy - do ich ruchów. Z rękawicą spektakl płynie gładko, ponieważ wykonawcy mogą odpowiadać na to, co robią inni tancerze i nie muszą pamiętać, kiedy to robić i w jakim porządku. Sama rękawica jest pełna wi-fi i innych czujników, które pozwalają ruchom i gestom kontrolować różne aspekty środowiska. Rękawica może być dostosowana do komunikacji z każdym źródłem cyfrowym, czy to muzyka, oświetlenie, czy komputer, itd. "Ideę zaślubienia technologii cyfrowej z tańcem uważam za bardzo magiczną." - mówi Ben-Shabat - "To tak jak bycie częścią gry wideo na żywo. To nie jest chwyt reklamowy, ale doświadczenie i uważam, że zmieni to rozumienie tańca i innych żywych spektakli." Open Source (Otwarte Źródło) jest historią nocy poślubnej kobiety. Jest to ułamek sekundy, kiedy kilka chwil przed oddaniem się, patrzy w lusterko i wszystkie jej najgłębsze obawy, fantazje i najskrytsze pragnienia ujawniają się. Zastanawia się nad swoim kontrolowaniem siebie, jej obsesjami i cienką linią pomiędzy dziewiczą naiwnością i głodem cielesnym. Termin "Open Source" (Otwarte Źródło) opisuje pojęcie współdzielenia. Jest on używany w świecie programowania komputerowego dla kodów źródłowych, które są otwarte i dostępne dla wszystkich. Taki zamysł pozwala na wspólne działanie, rozwój nowych kreacji, ulepszające samo oprogramowanie. Maria Kong działa w podobnej koncepcji, umożliwiając tancerzom doświadczanie głębszych, wspólnych emocji procesu twórczego.
Data: 13 października 2012 r., godz. 19.00 Spektakl: Ce que le jour doit à la nuit (To, co dzień jest winien nocy), Hervé KOUBI - Francja Bilety: sektor A - 30 zł, sektor B - 20 zł, sektor C - 10 zł - zakup w kasie CSM lub ON-LINE     Karnety festiwalowe: na wszystkie wydarzenia w cenie - 96 zł (sektor B) - zakup tylko w kasie CSM Informacje i rezerwacja: CSM (żółty punkt) czynny w godz. 10:00 - 20:00 ul. Traugutta 1, Tarnów, tel: +48 14 633 46 04 Hervé Koubi, z pochodzenia Algierczyk, doktor farmacji, który zdecydował się skupić na karierze tancerza - choreografa studiując w Aix - w Marsylii. Naukę kontynuował w "Centre International de Danse de Rosella Hightower" w Cannes i później w Operze Marsylii. Hervé Koubi pracował z Jeanem-Charslem Gilem, Jean-Christophe Pare, Emilio Calcagno oraz Barbarą Sarreau (w ramach Baletu Preljocal). W 1999 przyłączył się do "Centre Choreographique de Nantes", które prowadzi Claud Brumachon i Benjamina Lamarche. Potem pracował z Karine Saporta z "Centre Choreographique " w Caen tworząc „The Garage- Sitting on the Mystical Rock" (2001) i z Thierry'm Smitsem, z Compagnie Thor w Brukseli dla dzieła "Reliefs d'un Banquet" (2003) i "D'Orient" (2008). W roku 2000 Hervé Koubi stworzył swój własny projekt „Le Golem". W 2001 roku zaczął współpracę z Guillame Gabriel, która trwa do dziś. Spektakl "Ce que le jour doit à la nuit" (To, co dzień jest winien nocy) jest inspirowany losami bohatera z powieści Yasminy Khadra (dyrektora Algierskiego Centrum Kulturalnego w Paryżu). W młodym chłopcu, który jest odsyłany z jednej rodziny do drugiej, Hervé Koubi odkrywa swoją własnej historię. Upajający się zdobnictwem islamskim Hervé Koubi, widzi w nim porównanie do swojej własnej ścieżki. Przyrównuje ją do orientalnej tkaniny. „Koronka - mówi Hervé, który zawsze był zafascynowany wzornictwem - jest przede wszystkim sposobem tworzenia „le jour"(dnia), dnia w tkaninie, dnia oddanego w materii...dnia w mojej historii...". "Ce que le jour doit à la nuit" jest, jak mówi tytuł, mieszanką czasu i historią połączeń. W spektaklu tańczy dwunastu tancerzy algierskich oraz tancerz z Burkina Faso, którzy zostali wybrani w castingu. Byli to mężczyźni, którzy do tej pory wykonywali taniec uliczny z nurtu hip-hop. Dla „Ce que le jour doit à la nuit", podejmując ogromy wysiłek, zmienili swoją technikę.
Data: 16 października 2012 r., godz. 19.00 Spektakl: ON SILENCE (o ciszy), Centrum Sztuki Mościce - Polska Bilety: WSTĘP WOLNY   Karnety festiwalowe: na wszystkie wydarzenia w cenie - 96 zł (sektor B) - zakup tylko w kasie CSM Informacje i rezerwacja: CSM (żółty punkt) czynny w godz. 10:00 - 20:00 ul. Traugutta 1, Tarnów, tel: +48 14 633 46 04 ON SILENCE (o ciszy) Widziałam fragment wywiadu z Johnem Cage'em, w którym opowiada o ciszy i o tym, co dla niego oznaczają cisza i dźwięk. Według niego cisza jest dźwiękami ruchu ulicznego, czyli np. codziennymi dźwiękami, które uważamy za coś zwyczajnego i przez to nie za bardzo je zauważamy. "Cisza jest brakiem słyszalnego dźwięku lub obecnością dźwięków o bardzo niskiej intensywności. Poprzez analogię, słowo cisza może odnosić się również do braku komunikacji, także w mediach innych niż mowa. Cisza jest też wykorzystywana jako całkowita komunikacja, w odniesieniu to komunikacji niewerbalnej i połączenia duchowego. Cisza również odnosi się do braku dźwięków wypowiadanych przez kogoś w jakimś pomieszczeniu lub na jakimś obszarze. Cisza jest ważnym czynnikiem w wielu kulturalnych spektaklach, takich jak rytuały. W analizie dyskursu, mówiący korzystają z krótkich przerw w mowie dla oznaczenia granic jednostek prozodycznych. Cisza w mowie może być wahaniem, jąkaniem, samo-korektą - lub umyślnym zwalnianiem mowy dla wyjaśnienia, lub wsparcia przetwarzanie idei. Te rodzaje to tzw. cisze krótkie. Dłuższe przerwy w języku zdarzają się w rolach interaktywnych, znakach reakcyjnych, lub przy powtarzaniu. Wedle norm kulturalnych, cisza może być pozytywna lub negatywna. Np. w organizacji wiary Chrześcijan Metodystów cisza i refleksja podczas kazań mogłaby być doceniona przez kongregację, podczas gdy w kościele Baptystycznym Południowym, cisza mogłaby oznaczać niezgodę na to, co jest mówione, lub być może brak harmonii z zebraną wspólnotą". Chcę zbadać jak dźwięk oddziałuje na nas, i pracować w rożnych sytuacjach, w których dźwięk - lub cisza - wpływa na tancerzy. Zobacz także: Już wkrótce Międzynarodowy Festiwal Teatrów Tańca "Scena Otwarta" Projekt finansowany z funduszy EOG, pochodzących z Islandii, Liechtensteinu i Norwegii, środków Min.KiDN pochodzących z budżetu państwa oraz ze środków Województwa Małopolskiego.
Komentarze...
testststs 10,2,9,1,A