Jadąc monotonną drogą wyżynnego Lazio docieramy, po pokonaniu 30 kilometrów, do miejscowości Terracina nad morzem Tyrreńskim. Tu naszym oczom ukazuje się piękna, piaszczysta plaża, nieopodal której znajdują się ogromne skały - na szczycie jednej z nich leżą ruiny rzymskiej świątyni. My jednak wybieramy łatwiejszą opcję i postanawiamy zażyć kąpieli w morzu.

Pomysł okazał się dobry, woda ma około 30 stopni Celsjusza i jest super przejrzysta. Krótki odpoczynek na plaży, szybkie śniadanie i trzeba ruszać dalej. Droga wiedzie dziś cały czas brzegiem morza, prowadzi wysoko nad jego brzegiem, by nagle szybko opaść do poziomu morza. Droga - choć piękna widokowo - jest ciężka pod względem kondycyjnym: ciągłe podjazdy i zjazdy w wysokiej temperaturze, a wokół drogi zero drzew. Jedynym cieniem, jaki spotykamy po drodze, są tunele wydrążone w skale.

Po wyjeździe z jednego z tuneli naszym oczom ukazuje się wspaniałe miejsce: strome skały, przejrzyste morze i zaledwie kilka osób na skałce. Bezzwłocznie przypinamy rowery do znaku drogowego, bierzemy kąpielówki i okularki do pływania i udajemy się trudną drogą w dół skały, aż do samego morza. Jest to najładniejsze miejsce, jakie udało nam się zobaczyć w całym naszym dotychczasowym życiu - stwierdzamy to jednogłośnie i zaraz wskakujemy z wysokich skał do wody. Ta plaża jest rajem dla nurków, widoczność dochodzi do 20 metrów.

W tym miejscu spędzamy 2 godziny, po czym wracamy po nasze rowery, przebieramy się i ruszamy w stronę Neapolu. Niestety, nie jest nam dane dotrzeć dziś do tego miasta, ponieważ za dużo czasu tracimy na plażach. Nikt z nas jednak tego czasu nie żałował.

Wieczorem docieramy do miasteczka położonego nad morzem, w którym odbywa się festyn. Tym razem lekko zdenerwowani, nie znalazłszy noclegu, udajemy się na plażę i rozkładamy namiot koło opuszczonej przystani rybackiej. Wyciągamy kuchenkę, makaron, sos, ser żółty i zaczynamy gotować, po czym udajemy się na spoczynek do namiotu.

Kolejny dzień to znowu szybka pobudka, gdyż opuszczona przystań wcale nie jest opuszczona i właściciele wyganiają nas. Stwierdzamy, że pech nadal nas prześladuje - nie martwimy się jednak zbytnio, tylko ruszamy w poszukiwaniu jakiegoś spokojnego miejsca, by zjeść śniadanie. Gdy nasze żołądki są już pełne, ruszamy w stronę Neapolu, do którego dotrzemy dziś na pewno.

Droga do tego przemysłowego miasta jest wydrążona w skale, przeplata się z mnóstwem mostów i tuneli. Okalające drogę szczyty Apenin są spalone przez słońce i mają kolor bordowo-czarny. Przedmieścia Neapolu znajdują się wiele kilometrów od jego centrum. Wojtek bezzwłocznie oddala się w stronę plaży, natomiast ja z Rafałem udajemy się na zwiedzanie miasta. Droga z plaży do centrum to 5-kilometrowy podjazd i 5 kilometrów zjazdu. Stwierdzam, że jest to mało ciekawe, niechlujne miasto, po którym szwenda się mnóstwo bezpańskich psów. Po dotarciu do informacji turystycznej Rafał bierze mapę miasta i jedzie na zwiedzanie, a ja z kolei - znudzony nieprzyjemnym widokiem - udaję się po Wojtka na plażę.

Po drodze wstępuję na zamek zbudowany na wysepce, z którego po raz pierwszy moim oczom ukazuje się Wezuwiusz. To właśnie na niego jutro zamierzamy wjechać. Zamyślony, mylę drogę i nie wiem jakim cudem odnajduję ją dopiero na plaży, gdzie opala się Wojtek. Czeka on na mnie w wyznaczonym miejscu z kwaśną miną, okazuje się, że został okradziony, gdy zażywał szybkiej kąpieli. Na szczęście giną mu tylko aluminiowe sztućce i okularki przeciwsłoneczne.

Zdegustowani totalnie Neapolem ruszamy po Rafała krążącego i zwiedzającego miasto. Jedziemy zabytkową uliczką, widząc po drodze zamek na wzgórzu, fortecę nad morzem i mnóstwo kościołów. - cały czas podążając w stronę widocznego nam wulkanu. Droga jest beznadziejna, zamiast asfaltu - kostka brukowa wielkości pustaków, z wielkimi szczelinami i dziurami. Nie pozwala nam to na szybką jazdę i wyczerpani docieramy do miejscowości Ercolano, gdzie miejscowa ludność ostrzega nas przed złodziejami i "Al Capone". Bierzemy te ostrzeżenia na poważnie i nie spuszczamy naszych rowerów z oczu.

Nocleg znajdujemy u księdza, który częstuje nas mnóstwem ciastek, serem, mlekiem, owocami i innym jedzeniem z "wyższej półki". Zadowoleni, szybko zapadamy w sen i czekamy na jutrzejszy podjazd na legendarny wulkan Wezuwiusz.