W większości są one darami od osób prywatnych (warto tu wspomnieć Józefa Szuszkiewicza (1912-1982) - tarnowskiego artystę, wieloletniego i zasłużonego nauczyciela w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych), zakładów pracy, szkół lub instytucji miejskich.

Największą grupę liczącą ponad 1000 sztuk stanowią plakaty filmowe i teatralne z lat 50. i 60. ubiegłego stulecia, zaliczane do Polskiej Szkoły Plakatu. Formalnie taka szkoła nigdy nie istniała, było to określenie będące hołdem dla twórców polskich plakatów.

Dzięki indywidualnemu podejściu artystów do efektów wizualnych i malarstwa, ciekawemu liternictwu, łączeniu technik (fotografii z grafiką, kolażem, rysunkiem), a także umiejętnemu używaniu skrótów myślowych i metafor, plakat polski osiągnął sukces i zyskał miano najlepszego plakatu na świecie. Był to ten okres w dziejach Polski, kiedy cenzura nadzorowała wszystkie informacje (prasę, publikacje naukowe i kulturalne, widowiska) przeznaczone do rozpowszechniania, artyści starali się w prosty sposób przemycić własne podglądy, często sprzeczne z wymaganiami władzy.

Wydawaniem plakatów zajmowała się Centrala Wynajmu Filmów, wokół której skupiła się czołówka grafików, licząca ok. 100 osób. Najbardziej znanymi i cenionymi w tym okresie byli: Henryk Tomaszewski (1914-2005), Jan Lenica (1928-2001), Józef Mroszczak (1901-1975), Witold Chmielewski (1910-1985), Wojciech Fangor (1922-2015), Eryk Lipiński (1908-1991), Hubert Hilscher (1924-1999), Wojciech Zamecznik (1923-1967), Franciszek Starowieyski (1930-2009), Wiktor Górka (1922-2004), Julian Pałka (1923-2002).

Polskie plakaty wystawiano na najważniejszych światowych wystawach, gdzie zdobywały nagrody podczas międzynarodowych konkursów, np. plakat operowy Wozzeck Jana Lenicy w 1966 roku, podczas Międzynarodowego Biennale Plakatu, został uznany za najlepszy na świecie, a Henryk Tomaszewski w roku 1948 zdobył pięć pierwszych nagród na Międzynarodowej Wystawie Plakatu Filmowego w Wiedniu. Innym przykładem wielkiego kunsztu polskich twórców może być plakat Franciszka Starowieyskiego wykonany dla Węgrów w rocznicę powstania węgierskiego techniką litografii w 1956 r. Na centralnym miejscu plakatu autor przedstawił płaczącego gołąbka pokoju. Był on reprodukowany przez prasę na całym świecie.

Na wystawie zaprezentowano kilkadziesiąt plakatów związanych z Polską Szkołą Plakatu. Prezentują one dużą różnorodność zarówno pod względem rodzaju, tematu jak i rozwiązań plastycznych. Dlatego znalazły się tu plakaty filmowe, teatralne, społeczne, wystawowe i świąteczne. Część z nich reklamowała filmy wyświetlane w tarnowskich kinach Marzenie i nieistniejącym kinie Krakus. We wszystkich można zauważyć czytelność i zgodność formy plastycznej z treścią propagowanego filmu. Inne umieszczane były w tarnowskich instytucjach.

Mimo, że są to plakaty archiwalne (niektóre mają prawie 100 lat), zachowały się w dobrym stanie. Dzisiaj zasługują na miano dzieł sztuki. Osiągają wysokie ceny na aukcjach plakatu, są wręcz poszukiwane przez kolekcjonerów, a ich zbiory znajdują się na całym świecie.

• Miejsce: Galeria „Panorama” – Dworzec PKP czynna od wtorku do piątku oraz w niedzielę, w godz. 9-17
• Wystawa czasowa, czynna do 06.02.2017
• Kurator wystawy: Bożena Szczupak
• Organizator wystawy: Muzeum Okręgowe w Tarnowie - instytucja kultury Województwa Małopolskiego