Agnieszka Holland urodziła się w 1948 roku w Warszawie, dorastała w domu, w którym częstymi gośćmi bywali: poeci, pisarze, publicyści, nic więc dziwnego, że wybrała drogę artystycznej kariery. Ukończyła praską Szkołe Filmową (FAMO). Pierwsze kroki, jako reżyserka stawiała, asystując Krzysztofowi Zanussiemu. Jej debiutem fabularnym był film zatytułowany „Aktorzy prowincjonalni” z 1978 roku, za który otrzymała FIPRESCI na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes. W swoich filmach porusza trudne tematy i najczęściej przedstawia losy bohaterów, uwikłanych w splot tragicznych zdarzeń, na tle wydarzeń historycznych. Unika jednoznaczności, nie posługuje się emocjonalnym przekazem by obiektywnie opisać bohatera i rzeczywistość w jakiej przyszło mu żyć. Ważniejsze filmy: „Aktorzy prowincjonalni" (1978), „Gorączka" (1980), „Kobieta samotna" (1981), „Europa, Europa" (1990), „Całkowite zaćmienie" (1995), „Kopia mistrza" (2005).

„Kopia mistrza” to porywająca opowieść o najboleśniejszym i zarazem najbardziej twórczym okresie życia Ludwika van Beethovena. Odtwórcą roli wielkiego kompozytora jest Ed Harris, a partneruje mu Diane Kruger, grająca rolę Anny Holtz, fikcyjnej postaci stworzonej na wzór osób pojawiających się w życiu Beethovena. Widzowie wchodzą w wewnętrzną cichą samotnię życia Beethovena, patrząc na nią oczami Anny Holtz, która zatrudniona zostaje, jako kopistka, aby wesprzeć mistrza w dokończeniu dzieła. Muzyka Beethovena pozwala Annie wejść głębiej w umysł jej twórcy, ujawniając ukryty w nim niesamowity geniusz. Agnieszka Holland o swoim filmie i głównym bohaterze powiedziała: ”Z cierpienia tego najboleśniejszego okresu jego życia zrodziła się jego najtrudniejsza i najpiękniejsza muzyka. Aby ją zrozumieć, trzeba podchodzić do niej w bardziej wyrafinowany sposób. Staramy się być wierni jego biografii, jednocześnie stosując niezbędne artystyczne zabiegi. W scenariuszu pojawia się i tragizm, i komizm, a także pokazany jest wpływ artysty na historię, sposób, w jaki zmienił postrzeganie geniuszu oraz relacje kompozytora ze społeczeństwem.”

Peter Weir urodził się w 1944 roku w Sydney, w Australii. Studiował sztukę i prawo na uniwersytecie w Sydney, jednak ich nie ukończył. Niedługo po tym wybrał się w podróż do Europy, gdzie rozbudziły się jego artystyczne aspiracje. Zadebiutował w 1971 r. telewizyjnym filmem "Homesdale", który przeszedł bez echa. Następnym obrazem, zatytułowanym "Samochody, które zjadły Paryż" (1974) wywołał już pewne zainteresowanie austalijskiej krytyki. "Piknik pod Wiszącą Skałą" (1975), przyniósł mu międzynarodowy rozgłos, a dziś uważany jest za klasykę australijskiej kinematografii. W połowie lat 80-tych wyjechał do Stanów Zjednoczonych, by tam z niemałym powodzeniem kontynuować swoją karierę filmową. W tym czasie powstają takie filmy, jak „Świadek”, „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”, „Truman Show”. Weir jest twórcą filmów, które przekraczają prosty podział na kino komercyjne i artystyczne. Potrafi dobrze odnaleźć się w różnych konwencjach gatunkowych i odcisnąć artystyczne piętno na każdym projekcie, jakiego się podejmuje. Filmy robi stosunkowo rzadko ale starannie. Znany jest z niezwykłego podejścia do pracy z aktorem, wykorzystując nieznane dotąd szerokiej publiczności i odbiegające od stereotypowego wizerunku danego aktora, pokłady talentu, umiejętności i wrażliwości. Ważniejsze filmy: „Piknik pod Wiszącą Skałą” (1975), „Ostatnia fala” (1977), „Galipoli” (1981), „Świadek” (1985), „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” (1989), „Truman Show” (1998).

„Piknik pod wiszącą skałą” jest jednym z najpiękniejszych portretów dziewczęcości i nieuchwytnej tajemnicy. W latach siedemdziesiątych kiedy film powstał, dość szybko stał się wizytówką kina australijskiego. Peter Weir powołał do istnienia zagadkę, która do dziś triumfuje w wyobraźni widzów - fascynująca, tajemnicza, nietknięta przez czas. Pierwsze sekwencje „Pikniku pod Wiszącą Skałą”, w których dziewczęta budzą się, szykują do wyjazdu, a potem wychodzą na skałę i znikają wśród szczelin - tworzą jedyne w swoim rodzaju arcydzieło filmowego nastroju, którego nigdy później nie udało się odtworzyć w takim natężeniu i barwie. Jest to film niesłychanie trudno przekładalny na jakikolwiek racjonalny język, przy próbie nazwania zawarte w nim treści okazują się trywialne. Weir dotknął materii delikatnej, ale też nabrzmiałej iskrami nieuchwytnego erotyzmu. Warto w filmie również zwrócić uwagę na zdjęcia Russela Boyda i motyw muzyczny grany na fletni Pana przez Gheorghe'a Zamfira

Zapraszamy bardzo serdecznie na dwa ostatnie spotkania cyklu Akademia Filmowa- Współcześni Mistrzowie Kina, jednocześnie informując, że zaraz po wakacjach startuje trzecia edycja Akademii Filmowej. Tym razem, Tarnowskie Centrum Kultury przygotowało dla Państwa Akademię Filmu Polskiego, a wraz z nią kolejną porcje wiedzy filmowej oraz mnóstwo wzruszeń i emocji podczas niezapomnianych, comiesięcznych spotkań w piwnicach Tarnowskiego Centrum Kultury, na wykładach i projekcjach, które urozmaicą spotkania z twórcami.


Info: www.tck.pl