Ela i Piotr są rodzicami czteroletniego Michałka i spodziewają się za kilka miesięcy dziewczynki. – Jeszcze nie będąc żoną i matką byłam w adopcji duchowej, dlatego żeby uratować jakieś dziecko. Dzieci zawsze były dla mnie ważne, szczególnie te najmniejsze, które nie mają jeszcze prawa głosu – mówi Ela.

Kiedy Ela pierwszy raz wstąpiła do adopcji duchowej, modląc się czuła obecność maleństwa. –Wiem, ze nie poznam nigdy ani jego, ani jego rodziców, ale jest dla mnie ważne. Modlitwa nie ogranicza się do prośby o to, żeby dziecko się urodziło. Modlę się o miłość dla niego, którą może być obdarzone przez biologicznych rodziców, albo adopcyjnych – dodaj Ela.

Adopcja duchowa polega na zobowiązaniu – codziennie przez dziewięć miesięcy odmawiamy jedną tajemnicę różańca i specjalną modlitwę. Do modlitwy można dołączyć też dodatkowe postanowienia (czytanie Pisma świętego, post, adoracja). Dzieło duchowej adopcji podejmuje się przez złożenie uroczystego ślubowania podczas Mszy św. Specjalna ceremonia ma miejsce po odczytaniu Ewangelii. Osoby adoptujące składają przyrzeczenie i od tej chwili stają się duchowymi rodzicami swoich dzieci na okres dziewięciu miesięcy. To jest osobisty i bezinteresowny dar.

- Kiedy wyszłam za mąż – mówi Ela – namówiła męża na duchową adopcję i modliliśmy się razem. Mieliśmy dwoje adoptowanych dzieci. 25 grudnia ubiegłego roku urodziło nam się kolejne adoptowane dziecko. Jest to dla nas bardzo ważne, szczególnie teraz, kiedy sami spodziewamy się dzidziusia. To dobre przygotowanie. Wierzymy w to, ze kiedyś spotkamy się z naszymi adoptowanymi dziećmi” – stwierdza Ela.

Duchowa adopcja jest szczególnie bliska tym rodzicom, którzy adoptowali dziecko. Kasia i Krzysztof są rodzicami Oli. Ola ma pięć lat. –Dla mnie duchowa adopcja wiąże się z moją córką Olą. Patrzę na nią i cieszę się, że jej matka zdecydował się ją urodzić. Dzięki temu możemy ją kochać. Adopcja duchowa to szansa uratowania dziecka. Wierzę, że oprócz tego, że mam dziecko i opiekuję się nim, mogę zrobić coś więcej – mówi Kasia.

Maria Mączarowska Diecezjalna Doradczyni Życia Rodzinnego stwierdza, że coraz więcej osób włącza się w duchową adopcję. – Ludzie podejmują chętnie zobowiązanie. To staje się znaczącą sprawą. A jest ważne, bo życie jest jedno i to od początku do końca – komentuje Maria Mączarowska.

Duchowa adopcja powstała po objawieniach w Fatimie, stając się odpowiedzią na wezwanie Matki Bożej do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, które najbardziej ranią Jej Niepokalane Serce. W roku 1987 została przeniesiona do Polski. Pierwszy ośrodek duchowej adopcji powstał w kościele OO Paulinów w Warszawie. Stąd rozprzestrzenia się na cały kraj i poza jego granice. Centralny Ośrodek Duchowej Adopcji istnieje na Jasnej Górze. Dzieło to jest bliskie sercu Ojca Świętego Jana Pawła II, który udzielił mu swojego błogosławieństwa. W Tarnowie informację na temat duchowej adopcji można uzyskać w Wydziale Duszpasterstwa Rodzin w Kurii Diecezjalnej.

Adopcja duchowa wiąże się z obchodzonym pierwszy raz w tym roku – w Wielki Czwartek – Narodowym Dniem Życia i Dniem Świętości Życia – przypadającym na Wielki Piątek. Myślą przewodnią Dnia Życia jest dobro, jakie płynie z wielodzietności, a hasłem – „Uśmiech dla życia”.

Przekazujmy uśmiech dla życia.

Beata Burkat